Kobiety przed/po porodzie z SM

[renia1286]

Ps moja sąsiadka urodziła w wieku 37 lat

ja ostatnią córkę w wieku 33 i na dodatek mam SM
Marto powiem Ci tak, jak czujesz się w miarę dobrze, stawiaj na dzidziusia, nie wiesz jak zadziała na Ciebie leczenie i czy po tym leczeniu poradzisz sobie z ciążą.
Dzieci dodają sił i powera więcej niż interferony, nie ma zmiłuj

[Jolcia]

REANIA MA RACJE JA MNIAŁAM 32 JAK URODZIŁAM CÓRKę

[keyara]

Zgadzam się z dziewczynami.Gdybym miala jeszcze raz decydować czy dzidziuś czy betaferon (to pomijając fakt ,że nigdy więcej beta) na 100% wybrałabym dzidziusia.Po leczeniu 2 lata prób i nic.
Teraz już za późno i tak zostało ;zdrowie po kuracji poleciało na łeb i już nie będzie też maleństwa.

A ciąża wg wielu badań dobrze robi mamusiom z SM

[renia1286]

A ciąża wg wielu badań dobrze robi mamusiom z SM

potwierdzam
Dopóki organizm nie miał styczności z interferonami lepiej zacząć od ciąży, ciąża dobrze Ci zrobi i nie trwa 3 lata jak leczenie.

[zosiasamosia]

Dzieci dodają sił i powera więcej niż interferony, nie ma zmiłuj

święte słowa

ja wybrałabym dziecko ponad wszystko.............

[Marta30]

A ja sie martwie dziewczyny , ze teraz jak odmowie leczenia , to potem mnie nie przyjmą. Boje sie , ze moze mi sie pogorszy a potem bede zalowac , ze nie podjelam sie leczenia, a z drugiej strony bardzo chcemy miec dzidziusia.....i tacy rozerwani jestesmy. Wczoraj przed narada rodzinna bylismy prawie pewni, ze rezygnujemy z leczenia i bierzemy sie do "roboty" ale cala rodzina stwierdzila , ze leczenie wazniejsze ...no i takie to maslo maslane.
Najwyzej zrobimy tak , ze wezmiemy juz slub w terminie czyli w czerwcu, a potem najwyzej zrezygnuje z leczenia na rzecz staran o dziecko. Zreszta tak naprawde niewiadomo jak zareaguje na Avonex (bo chyba na taki interferon sie zdecyduje) ... i moze do czerwca i tak nic nie bede3 zażywać

[antea]

dawno mnie nie było, ale jak się pojawiłam, to od razu trafiłam na swój temat
ja nie podjęłam leczenia interferonem, bo jak na komisji usłyszałam, że mam zapobiegać i nie zachodzić, to poczułam się, jakbym w głowę dostała
w tamtym momencie powstała myśl o trzecim dziecku, a do realizacji przeszliśmy niedługo później
ja jestem zdania, że póki siły są, to trzeba robić i rodzić dzieci, żeby zdążyć je jeszcze trochę odchować
lekarze lubią straszyć, mnie też straszyli i wbrew wszystkim nadal śmigam nie jest mi nic albo prawie nic (bo jakichśtam lekkich mrowień czy zaburzeń czucia nie liczę, bo to miałam od zawsze i zdążyłam się przyzwyczaić)
kwestia nastawienia do choroby to bardzo dużo, ja cały czas powtarzam, że nic mi nie jest i nic poważnego się nie dzieje
znajomy ciągle narzeka i niemal wyczekuje końca i ma rzut za rzutem
a poza tym, co ma być, to będzie i zbyt dużego wpływu na to i tak nie mamy
pozdrawiam

[keyara]

Marta30,
O ile pamiętam moj neuro też proponował najpierw maluszek potem leczenie, a miał w ręce zawiadomienie o włączeniu mnie do programu. Zaproponował ,że bez problemu możemy odłożyć leczenie i jeśli w ciągu paru miesięcy zajdę w ciąże to po prostu napisze podanie ? o odłożenie leczenia na czas ciązy.Wydaje mi się ,że warto spytać czy można coś takiego zrobić.
Nie chcę siać zamętu ,ale żałuję tamtej decyzji - miałam kilka dużych rzutów w czasie leczenia (teraz wiem czemu) ale nigdy bym nie zrobiła tak samo.

[zosiasamosia]

powiem tak - gdyby jakiś dobry neurolog zajął się mną w trakcie pierwszych objawów ( prawdopodobnie mojego pierwszego w życiu rzutu ) to może wtedy od razu włączyliby mnie do programu i moje normalne życie byłoby "krótsze" o 5 lat, które minęły do drugiego rzutu, a więc nie wiedziałam to żyłam sobie normalnie a nie pod presją, nie miałam dylematu ciąża czy leczenie . Miałam już jedno odchowane dziecko, a w ciągu tych 5 lat między pierwszym rzutem a drugim urodziłam 2 kolejnych dzieci , dziękuje Bogu, że nie wiedziałam o chorobie dlatego śmiem twierdzić, że było mi łatwiej.............ale gdybym nie miała dzieci to one byłyby moim priorytetem a nie leczenie, bo co to za leczenie, które niejednokrotnie powala z nóg, wyniszcza organizm a potem i tak Ci zabierają nakręcając tym samym u człowieka mechanizm strachu "co będzie dalej"

dla mnie leczenie, które daje 30% szansy na chwilowe zatrzymanie procesu demielinizacji jest śmieszne, a sam fakt oferowania przez różne firmy sponsorujące danego leku jest dla mnie ciągle etapem badań, doświadczeń na ludziach , cały ten schemat sprawia, że ludzie biją się żeby dostać leczenie, ważne żeby dostać a na ile to jest korzystne to już mało kto się zastanawia

a najgorsze, że na szali kładzie się zastrzyki i nowe życie, jakim jest mały, wyczekiwany przez wszystkich rodziców człowieczek................

[renia1286]

..ale gdybym nie miała dzieci to one byłyby moim priorytetem a nie leczenie, bo co to za leczenie, które niejednokrotnie powala z nóg, wyniszcza organizm a potem i tak Ci zabierają nakręcając tym samym u człowieka mechanizm strachu "co będzie dalej"

myślę dokładnie tak samo Zosiu urodziłam troje dzieci i nie zamieniła bym tego na nic na świecie. Po tylu latach choroby, wiem że dobrze zrobiłam
bo dla mnie też....

dla mnie leczenie, które daje 30% szansy na chwilowe zatrzymanie procesu demielinizacji jest śmieszne, a sam fakt oferowania przez różne firmy sponsorujące danego leku jest dla mnie ciągle etapem badań, doświadczeń na ludziach

[antea]

w pełni zgadzam się z Renią i Zosią

[firefly]

Marta30,
O ile pamiętam moj neuro też proponował najpierw maluszek potem leczenie,

Hmm... a mój neurolog powiedział, żebym od 3 trymestru ciąży wróciła do copaxonu, którym się leczyłam przed ciążą. Tak zrobiłam, ale trochę się boję

Aha, jestem teraz w 29 tygodniu. To moja druga ciąża, w pierwszej nic nie brałam, a po porodzie był mega ciężki rzut.

[cel12]

Od dłuższego czasu jestem w fazie planowania drugiej ciąży (córka ma 3,5 roku) i tak strasznie się boję, że nie mogę się zdecydować. Proszę o jakieś mobilizujące odzewy
Pierwsza ciąża przebiegła bez problemów (wcześniej brałam przez 3 lata interferon), poród naturalny też bez problemów, 2 miesiące po porodzie mały rzucik, który całkowicie się cofnął. Najgorsze co mnie spotkało to depresja poporodowa. Neurolog mówi, że jeżeli chcę, to już mogę odstawić lek przeciwdepresyjny.
Boję się, że teraz mój stan fizyczny już nie jest tak dobry jak przed pierwsza ciążą, ciągle coś mi dokucza, a szczególnie wieczne zmęczenie. A przy bobasie to trzeba się jednak trochę "napracować".
Co robić?

[firefly]

Założę się, że nie żałowałabyś decydując się na drugiego maluszka:) Nigdy nie wiadomo, jak ze się nam zdrowie potoczy. A dziecko to WSPANIAŁA motywacja do walki o swoje zdrowie.

[zosiasamosia]

Boję się, że teraz mój stan fizyczny już nie jest tak dobry jak przed pierwsza ciążą

a czy w pierwszej ciąży miałaś już diagnozę SM?
........świadomość tego, że jest się chorym nie pomaga w podejmowaniu decyzji , ja dziękuję Bogu, że trójkę swoich dzieci urodziłam zanim mnie zdiagnozowano..........
ale gdybym miała tylko jedno, na pewno zdecydowałabym się na drugie bez względu na diagnozę, dzieci to skarb
Nie rezygnuj ze starań o dziecko, bo najgorsze to przestać realizować plany na swoje życie, trudne to jest i przyszłość niepewna, ale kto dziś może powiedzieć, że ma życie usłane różami