Jakie kroki postępowania po diagnozie?

[Karusiap]

Mąż w zeszłym tyg. trafił do szpitala z objawami zaburzenia wzroku. We wtorek otrzymaliśmy diagnoze - SM. Jest w szpitalu, dostaje SoluMedrol. Za 1,5 tyg. ma wyjść. I co potem?
Umówiłam wizyte u lekarza specjalisty od SM. Pewnie on sporo doradzi, ale zapewne nie wszystko. Bo pytam raczej nie o kwestie medyczne, ale socjalne.
Czytalam o orzeczeniach niepełnosprawności. Co one daja, i czy taki stopień niepełnosprawności orzeka się na podstawie samej jednostki chorobowej czy faktycznych symtomów niepełnosprawności. Co może być takim symptomem i kto to ocenia na poziomie kwalifikacji do składania wniosku?
Czy znaczenie ma wykonywany zawód, wykształcenie? (mąż pracuje oczami i bardzo boje sie, ze zapalenie nerwu wzrokowego, ktore nastapilo, zostawi piętno na wzroku).

[pchla]

Karusiap, wiem ze latwo nam wszystkim mowic nie panikuj, ale z naszej perspektywy to prawda. Kazdy z nas przechodzil poczatkowe rozterki. Staraj sie przede wszystkim zachowac spokoj.

Wiekszosc osob po pierwszym rzucie, np po zapaleniu nerwow wracalo calkowicie do zdrowia i przez dluzszy czas po nie mialo zadnych objawow. Ja mialam zapalenie nerwu w 2001- nie widzialam na jedno oko dosc dlugo (nawet po 5wlewach solu nie ozyskalam od razu pola widzenia). Rezonans wykazal mi wtedy 8-9 zmian o charakterze SM. Ale nastepny rzut mialam dopiero po 6latach- w miedzyczasie zupelnie zapomnialam o SM .

Reasumujac- nie wnikaj w orzeczenie o niepelnosprawnosci, rente itp. Moim zdaniem Twoj maz szybciej dojdzie do siebie psychicznie wracajac normalnie do pracy.

Spokojnie

_

[zgredek]

Prawda i ja się pod tym postem pchełki podpisuję

[Rem]

Karusiap ja na początku choroby miałem również zapalenie nerwu wzrokowego i po tym pierwszym rzucie wróciłem normalnie do pracy chociaż musiałem mieć pierwszą kategorię wzroku. Przez następne 5 lat choroba o mnie zapomniała, także na prawdę nie panikujcie. Bądżcie optymistami.

[a_g_n_e_s]

karusiap, rozumiem, że się martwisz itd. ale mam wrażenie, że zamiast wspierać męża robisz z niego ciężko chorego człowieka, chociaż dopiero został zdiagnozowany. Fakt, że nie znam dokładnie jego samopoczucia, ale daj zadziałać lekom i lekarzom, zamiast od razu myśleć o rencie czy orzeczeniu o niepełnosprawności. Więcej wiary i spokoju, żadna choroba nie cieszy, ale nie można zakładać od razu najgorszych scenariuszy.
Pozdrawiam i trzymam kciuki!

[Karusiap]

Dziekuje Wam za szybkie odpowiedzi, to dla mnie wiele znaczy. To nie tak, ze robie z meza osobe niepelnosprawna na sile. Jestem typem czlowieka, który w życiu dąży do tego, aby być przygotowanym na najgorszą ewentualność. I to w każdej sytuacji. Taki mam charakter - jesli cos jest niepewne, nieprzewidywalne, dostaje w glowie kołomyi. Niestey SM takie jest i moze dlatego tak panikuje.
Dodatkowo panikę potęguje fakt, że to mąż realizuje sie zyciowo i zawodowo poprzez oczy. Do tego, utrzymuje nasza (i nie tylko nasza) rodzine z tych oczu. Wiec zaburzenia widzenia to jego tragedia osobista ale nie tylko.
Oczywiście o tym wszystkim rozmawiam tylko z Wami. Jemu staram sie okazywac jaka ze mnie silna baba i ze wszystko przezwyciezymy. Ale jak tylko wracam ze szpitala, to gardło mam tak ściśnięte, że od paru dni żyję tylko na herbacie.