Forum Dyskusyjne Stwardnienie Rozsiane

Jak wspomniałam wcześniej, nie lubię ćwiczyć, ale przyznaję,że na opadającą stopę stymulacja nerwu strzałkowego jest niezastąpiona.

Dziś zakończyłam zabiegi i na dwa miesiące mam luzik.

A w domku, sama nic a nic - żadnych ćwiczeń .

Niestety, nie ćwiczę, tylko zawsze staram sie pochodzić po schodach,taka gimnastyka'codziennego zycia'.

Za miesiąc jade do sanatorium. szczęściara? chyba tak , bardzo się cieszę.

Nie cierpię sanatorium, jadę, jak muszę,taki ze mnie dziwoląg.

Ojej, naprawde? Ja bardzo się cieszę- mam 3 zabiegi dziennie przez 6 dni w tygodniu, jedzonko pod nos, biblioteke, czas na wszystko.
Już byłam 2 razy , zawsze wracam wypoczęta w lepszej kondycji. Dotychczas byłam zadowolona , mam nadzieję ,że teraz też tak bedzie. Teraz mam mocne postanowienie - zrzucić kilka(2-3) kg. Byłoby super gdyby się udało.

W ramach rehabilitacji pochodziłam po cmentarzu, a mam dużo grobów do odwiedzania więc spacerek byl 'niczego sobie' i zawsze jestem z siebie dumna, jak pokonam tę trasę.Ateraz rzeba brać się za szykoewanie , bo zawsze cała rodzina świętowała u mnie i oby jak najdłużej!

Niby mnie Wszystkich Świetych nie dobija ale cieszę sie ze juz za nami.

Tez nie lubię tego dnia, nastraja mnie melancholijnie,jakoś tak mi smutno zawsze.Dobrze ,że to tylko raz w roku!

to smutne dni mamy za sobą, teraz czekamy na Mikołaja?

Jasne!!Oby do wiosny, a po drodze świąteczne prezenty, jak ja lubię rozpakowyuwać, ale też i dawać.

Jak u Was z cwiczeniami?Czy możecie długo cwiczyć non stop?Ja mam z tym problem, mogę góra 20 min, a potem , po czasie znowu.Problem dotyczy tylko prawej nogi, zmusiłam sie do ćwiczeń, ale , nie ukrywam, ciężko.Pozdr.

Oj, teź marnie! Jeśli ćwiczę dłużej niż 15-20 min., czuję się bardzo osłabiona i "nogi nie chcą mnie nosić". Są "galaretowate", drźące i podatne na przeprosty w kolanach. Jedynie rotor (takie pedały rowerowe bez siodełka) mnie tak nie osłabia, a jakiś ruch zawsze jest - POLECAM!

mnie się przypomniała fajna sytuacja ze szpitala z oddziału neurologicznego.
Gdy mnie przenieśli na oddział neurologii byłam wystraszona i przygnębiona widokiem ludzi przykutych do łóżek, byli to starsi ludzie.
Na mojej sali leżały 3 kobiety w podeszłym wieku, jedna miała sparaliżowaną lewą stronę [ewa], druga [basia] poruszała się lecz z pomocą, a trzeciej nie wiem co było. Mianowicie, Basia pewnego dnia bardzo źle się czuła, szczerze mówiąc myślałam że już z nią koniec, lecz następnego dnia było o wiele lepiej, udało się ją nawet posadzić na krześle. Gdy tak sobie siedziała, do Ewy przynieśli rowerek.. taki rehabilitacyjny... no więc Ewa zaczęła pedałować, lecz ta strona którą miała sparaliżowaną nie za bardzo chciała współgrać z tą zdrową, wiec sobie Ewa jedzie i co chwilkę jej noga lewa przechyla się na stronę zewenętrzną...Basia to zobaczyła i zaczęła się śmiać w niebo głosy, tak się śmiała i śmiała pokazując palcem na rowerek i lewą nogę sąsiadki, że cała sala parsknęła śmiechem... było tak głośno że aż pielęgniarki przybiegły sprawdzić co się stało... gdy zobaczyły nasz ubaw... to też rykły śmiechem... bardzo zabawnie to wyglądało... tylko nie jestem pewna czy Ewa wiedziała o co chodzi, bo niestety nie mówiła, tylko biedaczka się patrzyła, lecz wczuwałam na jej twarzy lekki uśmiech.
Więc rehabilitacja w cale nie musi być nie przyjemna....