SM dziedziczne?...

[Rem]

Dobrze Kati, ale to wcale nie znaczy że SM jest dziedziczne. Przyczyny narazie nikt nie zna. Pozdrawiam.

[kati]

Ok Rem, SM nie jest dziedziczne. A ci, którzy je mają sami najlepiej wiedzą skąd. Nic nie bierze się samo z siebie, prawda?

[Calhir]

Nie dołujcie mnie dziś takimi stwierdzeniami. SM nie może być dziedziczne...

[Rem]

Sama widzisz Kati, nie jestem sam który tak uważa.

[kati]

ok i tak trzymajcie.

[Wiesia]

ethela tak i ja myślę,że gdyby przyczyna była znana to i lek już by był,a w duchu też myślę o moich dorosłych dziś synach.Calhir nie denerwuj się sobie też tłumaczę,na pewno czytałeś w moich postach,że boję się "spadku" ode mnie dla synów,a może wnucząt.Nie,SM Nie może być dziedziczne!!!Tego się trzymajmy,bo zwariujemy.

[Calhir]

Dokładnie tak. Dość mamy zmartwień związanych z objawami sm, aby jeszcze to dokładać.

[kati]

Tak jest, macie rację, koniec i kropka. Ogłaszamy, że SM nie jest dziedziczne i nikt po nas tego nie odziedziczy!!!

[Iffonka]

O! I to stwierdzenie mi się podoba.

[Delfin]

Bravo Kati ,tylko tak dalej

[szylkretowa]

sadze ze sm jest nie dziedziczne, ktos ma jakies predyspozycje do tej choroby.

[aisza]

SM dziedziczne? Hmm owszem są takie przypadki. Kiedyś przypadkowo trafiłam na program w TV o SM wśród dzieci. Tam opowiadali o przypadku matki chorej na tę chorobę i jej dwójki dzieci rowniez na to chorych. Kobieta ma 5 dzieci i mieszka w starej ruderze,bez wody,ogrzewana piecem węglowym i praktycznie jest bez środkow do zycia. Tyle tylko o niej wspomnieli. Nic więcej nie wiem.

[szylkretowa]

aisza chyba wiem o jakim materiale mowisz, tez widzialam wlasnie ta kobiete z 5 dzieci, to chyba ten prgram gdzie sie rozpetala burza po tym jak dziennikarz powiedzial ze pani x choruje na smiertlena chorobe jaka jest stwardnienie rozsiane
smiertelna

[ewa]

programu nie widziałam, ale mnie odkąd pamiętam swoje doświadczenia z SM ciągle mi powtarzają, że "nie jest to choroba na umieranie"! Z nią się żyje i już!!! Raz lepiej a raz niestety gorzej.

[eXYZ]

Byłam dziś na badaniach do pracy - po trzech latach spędzonych jako bezrobotna w pośredniaku uśmiechnęło się do mnie szczęście i zostałam pisz-panną (zwie się to referent). No i poległam u okulisty w starciu z balonikiem - miałam patrzyć na balonik tylko, że... balonika nie widziałam. Przerażona okulistka (bardzo źle widzę jak jestem gdzieś w przestrzeni) porobiła dokładne badania (nie wiem jakie z nazwy) i oznajmiła mi, że... miałam zapalenie nerwu wzrokowego i ogólnie jest z nim nie tak - na jutro się umówiłam prywatnie do okulisty w mojej pipidówie to się może coś konkretnie dowiem:-( I pewnie zaraz znów zostanę tu oddelegowana do psychiatry, ale ponownie się nakręciłam, że mam sm - kończyny słabe jak u emerytki, często drętwieją lub "coś po nich łazi", wiecznie mi słabo po niewielkim wysiłku (morfologia i mocz wyszły super), a teraz jeszcze ten news z nerwem wzrokowym i świadomość, że pół mojej rodziny zmogło sm Kurcze podziwiam was, że z takim spokojem do tego wszystkiego podchodzicie...