Forum Dyskusyjne Stwardnienie Rozsiane

Aga ja jestem w 100% pewna, ze ciąża nie przyspieszyła mi rozwój choroby tylko niestety betaferon. Po urodzeniu dziecka wróciłam do pracy, po roku zaczęłam przyjmować minęło 4 miesiące i rozpoczęły się gwałtowne problemy ze zdrowiem.

Córcia ma już 6,5 lat, a ja walczę i nie poddaję się. W poniedziałek bedzie miała występ w Ognisku Muzycznym, a ja nie mogę nie pójść, choć mam niestety takie myśli.

Mam dwie córcie. Pierwsza ma 2,5 roku, ciąża i poród super (byłam nawet u neurologa zapytać, czy nie ma przeciwwskazań do porodu naturalnego, bo tak mi keiedyś inny neuro sugerował, że dla smowca to za duży wysiłek), potem bez rzutu, czy nawet pogorszenia. Druga ma 5 miesięcy, no i tu 2 miesiące po cesarce - rzut (ale się nagrzałam na słoneczku!!!).
Przez miesiąc po sterydach się ostro oszczędzałam, ale teraz już nie za bardzo, bo nie potrafię....
I chcę mieć jeszcze dzieci (zgroza dla moich teściów ), bo chyba jak będzie ich więcej to będzie im lżej z chorą mamą kiedyś... A ja swoje rzuty i tak i tak będę mieć (lub nie)

AniaM18,
"ciąża zdaje się nie pogarszać progresji SM w długim okresie" - to cytat z tego artykułu:
http://www.ldn.org.pl/readarticle_sm.ph ... e_sm_id=70

Nigdy nie wiemy, co tak naprawdę pogarsza nasz stan lub co pozwala nam zachować sprawność w tej chorobie - czy ciąża miała czy nie wpływ na nie/wystąpienie rzutów (tak samo jest z interferonami). A skoro nie wiadomo, to ja wolałam zaryzykować. Co więcej, mimo rzutu po ostatniej ciąży, zamierzam zaryzykować jeszcze co najmniej raz i mieć więcej dzieci. (Ostatniego rzutu może zresztą mogłam uniknąć, gdybym nie spała na plaży w dziki upał i trochę więcej wypoczywała - ale wtedy nie dotarłabym na FORUM!!!! )

No i nie chciałabym zostawić jedynaczki z chorą mamą. Mam nadzieję, że moje córcie będą dla siebie nawzajem wsparciem w tej sytuacji

Ale oczywiście nikogo nie zachęcam, bo to decyzja indywidualna (lub w parze, choć pewnie nie zawsze - nie, agaciszon ?
Ale życzę odwagi i nadziei, że będzie dobrze!

Coraz bliżej jestem do podjecia decyzji o posiadaniu dzieci. Czuję sie dobrze, nie męczę się, jestem na chodzie, a moje rzuty dotyczą póki co problemów czuciowych. Chyba bardziej mnie przeraża wizja samotnego starzenia się niż ewentualne inwalidztwo. Musiałabym tylko zrezygnować z badania klinicznego. Program kończe w tym roku i mogę przedłużyć go o kolejne dwa lata (wtedy na pewno dostanę lek) ale za dwa lata to będe już stara
Dzięki dziewczyny. Fajnie że jesteście.

Agaciszon brava!!!!!!!!! Idź za ciosem.... Nie muszę Cie przekonywać, ze macierzyństwo to fajna sprawa.
Ja zapominam o mojej chorobie, inwalidztwie, cieszymy się po prostu sobą.
Wczoraj cały wieczór grałyśmy w warcaby, a później córcia usiadła mi na kolanach i coś słodko opowiadała. Dla takich chwil warto żyć!!!!!!

joassia-dzięki! No, ja tez chciałabym "zaryzykować", ale zobaczymy.., moze i dane mi bedzie jeszcze cieszyc sie bobaskiem!!

Ania W. pisze:Wczoraj cały wieczór grałyśmy w warcaby, a później córcia usiadła mi na kolanach i coś słodko opowiadała. Dla takich chwil warto żyć!!!!!!

-oj, napewno!!

POzdrawiam!!

AniaM18

Dzieci po za tym,że są najwspanialszymi istotami na ziemi,dodają sił do walki.
Choćby nie wiem jak było źle,dla nich warto zrobić wszystko.
Chociaż powiem Wam,że długo myślałam o drugim dziecku to jednak nie zdecyduję się.Mam za dużo wątpliwości i obaw.Cieszę się z tego,że mam córcię,szkoda,że jedną,ale najważniejsze,że jest.

Ja mam dwójkę-jest cudownie widzieć jak się bawią czy sprzeczają...Są lekiem na całe zło....

Sylwiątko, decyzja jest oczywiście Twoja, ale jesteś jeszcze młoda i kto wie, jakie zmiany przyniesie czas
Tak tak takie małe stworki to naprawdę cud.
Jestem ostatnio dużo sama z moimi dwiema w domu. Zachrz...an jest chwilami ostry, czuję, że dziwna noga się czasem jeszcze bardziej udziwnia, ale co? Zostawię je i pójdę się położyć? I muszę przyznać, że nawet mi z tym dobrze Nie to, że się poświęcam, bo tak nie myślę o macierzyństwie, robię po prostu to, co trzeba i tyle
AniaM18, Trzymam kciuki za decyzję
agaciszon, Tak trzymać!!! Z radością będziemy Ci kibicować, jak będziesz już brzuchata

Witam Kobietki:)
Wieki już♦ nie byłam tutaj..ale mega zajęta, poza tym masa badań jeszcze..gastroskopia, kręgosłup i inne takie:/ Diagnozy nadal niet..neurologicznie pewnie ciutkę gorzej..nie wiem;/
Ale olewam to wszystko, odstawiłam pigułki i od lutego (jakoś niedługo:)) chcemy się z mężem starać o bobasa:) Leki na nerwice kończe właśnie odstawiać...ciężko bardzo, ale chcemy mieć dziecko więc trzeba być dzielnym:)
Niestety po odstawieniu wpadam w swoje paranoje zdrowotne, więc nie pomaga mi to..ale zaciskam zęby;)
Martwie się troszkę, że jestem słaba, że na nic nie mam siły, że leniwa, że kiepsko się czuję i nie wiem co mi jest...ale chyba zcas najwyższy podjąć pewne decyzje:) Jeśli nie teraz, to kiedy?:)
Trzymajcie kciuki Kochane;)Buziaki

WitajMe_Lilo
Będzie dobrze, zobaczysz. Oczywiście trzymam za Ciebie mocno, mocno kciuki. Decyzja bardzo słuszna. Z pomocą męża spokojnie dasz radę.
Pozdrawiam.

Me_Lilo -dasz rade ,mam 3 córki 2ie juz dorosłe ,jedna 11lat ,znajdka po 14tu latach, ale wiem jedno bez nich moje życie nie byłoby nic warte.Nie było lekko ,ale dałam rade ,to dzieci dodawały mi sił i tak jest do tej pory .Nie wahaj sie

Me LIllo,gdyby nie córka poddałabym się juz dawno. Dziecko daje takiego kopa,tyle sił,energii. Może czasami przychodzą chwile zwątpienia,ale to są tylko chwile.
Jeżeli oboje tego chcecie,do roboty.