Forum Dyskusyjne Stwardnienie Rozsiane

Jeżeli jest to posadka państwowa,gdzie osobom chorym przysługują wszelkie świadczenia i prawa,to ok.Jeżeli natomiast,jak w moim przypadku,moim pracodawcą jest osoba prywatna już nie wygląda to tak różowo.Po rozmowie z moim dyrektorem,który jest moim starym znajomym doszedłem do wniosku abym nic nie mówił o sm..I nie mówiłem..Dodam,że moja praca ma charakter fizyczny.

ja powiedziałam. Zaczęłam pracę, a właściwie wznowiłam po wychowawczym, w styczniu, a już byłam na L4 ponad 2 miesiące. Na tą "radosną" wiadomość szef powiedział, że ma kontakty za granicą, wziął moje badania, przetłumaczył i dał jakiemuś fachmanowi z kliniki w Niemczech. Szok! Kochanego mam szefunia

weisena pisze:Szok! Kochanego mam szefunia

ewenement bym powiedziała............, ale dobrze, że są jeszcze takie egzemplarze.........

ja informując o chwilowym L4, powiedziałam o diagnozie, usłyszałam tylko "ojej", wróciłam do pracy, do tej pory cisza, póki co nie mówi się o tym............
niby wszystko po staremu, ale najgorsze, że czuję się taka roztrzęsiona , to chyba strach przed nieznaną przyszłością, szczerze to łatwiej mi było bez diagnozy mimo, że miałam dolegliwości to lepiej sobie radziłam, widocznie stan psychiczny jest gorszy od fizycznego

Czesc.
Mam pytanie takie jak w temacie.
Mowiliscie, ze chorujecie w pracy/szkole/znajomym?

Mówiłam, mówię, póki mieleć ozorem będę mogła, mówic bedę.

Znajomi się odsunęli, zostalo kilku, tych najlepszych.
Rodzina - heloł jaka rodzina (smsy niektórzy czasami na święta jeszcze przysyłaja;-) he he he
W pracy, w pracy mnie zdegradowali i pozbyli, bo " za dużo mówię o chorobie" (dyrektorem oddziału byłam kilka lat:-D w takiej dużej firmie:-D, oj tam oj tam musiałam siem pochwalić, a co mi tam;-)

a ja i tak jestem przeszczęśliwa:-DDDDD
joanab.blox.pl

Buziaki Wsiem

Jak to mówią : prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie...

Nie potrafiłem długo mówić o chorobie, w pracy przyznałem się dopiero po kilku latach. Siłą rzeczy musiałem to zrobić ponieważ miałem dość silny rzut, który wyłączył mnie z życia zawodowego na 3 miesiące. Po powrocie nie mogłem już dłużej zwodzić przełożonych i znajomych z pracy. Teraz z perspektywy czasu żałuję, że nie zrobiłem tego wcześniej bo wszystko mogłoby potoczyć się inaczej. Wiadomo, że u każdego wygląda to inaczej i czasami lepiej nie mówić......... To zależy tylko od nas i sytuacji w jakiej się znajdujemy. Największy problem mam z przyznaniem się do choroby kobietom.

Łukasz, mam to samo jeśli chodzi o mężczyzn.
Spotkam fajnego fajengo, pogadam, ale nie mówię na co choruję.
Jakoś mam potem taką fazę, że po co coś zaczynać i niszczyć komuś życie

Mazia i to trzeba zmienić, bo choroba to jest niezły sprawdzian z miłości i przyjaźni.

mazia pisze:że po co coś zaczynać i niszczyć komuś życie

No właśnie........ ale z drugiej jednak strony skoro ktoś z nami jest, to jest z własnej i nie przymuszonej woli. Musisz próbować, żeby później nie żałować.

Ja z kolei nie zostałabym przyjęta do obecnej pracy, gdybym się nie przyznała. Ot - ironia losu
Jeśli chodzi o znajomych, to wszyscy boją się SM, a ja już jestem na takim etapie, że mnie ich strach nie rusza i nawet przestał już dziwić.

PS. mazia, zanim założysz nowy temat zerknij proszę, czy nie ma już takiego samego na forum, bo ten był dosłownie tylko trochę niżej w tym samym dziale.
Tematu nie zamknę, ale muszę go połączyć z już istniejącym i to identycznym Jestem przekonana, że go później znajdziecie.

Łukasz, narazie tak mam. Nie mogę tego zmienić, może łudzę się,
że to jednak coś innego(niż SM) i będzie dobrze...

Beata:), a w pracy nie ma obowiązku mówienia o chorobach?

mazia, to wszystko zależy od tego, gdzie się pracuje i co można zyskać lub stracić. W zakładach pracy chronionej jesteśmy wręcz poszukiwani, a w pozostałych to różnie bywa. W niektórych zakładach pewnie lepiej się nie przyznawać, a czy jest obowiązek? To zależy, o co się pytają

Tak mazia, to zależy przede wszystkim od charakteru naszej pracy, szefostwa i wielu innych czynników. Dla jednych przyznanie się, że chorują jest plusem, niestety dla innych oznacza koniec pracy. Nie mówiłem w pracy nic o swojej chorobie. Pracuję fizycznie, lekko, ale jednak fizycznie i przy pochwaleniu się sm - emem pewnie już bym nie pracował. Zwalam wszystko na chory kręgosłup.

Łukasz pisze: z drugiej jednak strony skoro ktoś z nami jest, to jest z własnej i nie przymuszonej woli. Musisz próbować, żeby później nie żałować.

Ja przyznaję się wszystkim do choroby czy chcą wiedzieć czy nie -praca ,towarzysko,nie wstydzę się choroby ...ale

Zdaję sobie sprawę z tego ,że w moim wieku ,chora - mam niewielkie szanse na stworzenie jakiegoś związku. Mam juz też z góry nastawienie ,że po kiego diabła obciążać kogoś sobą -nie dość ,że choleryczka to jeszcZe z SM.Wiem ,że to decyzja obu osob ,ale patrzę na to realnie/gdzie można poznać kogoś nie wychodząc lub nie mając szansy na normalne pójście nawet na zwykłą kawę do knajpy ????

A wzrok tej drugiej osoby jest bezcenny jak widzi kiedy muszę zastartować żeby wstać choćby...

Odpuszczam sobie totalnie sprawy damsko-męskie.

keyara, to w koncu Sm a nie BB??

Sprawy damsko-meskie ;| Porazka!!

Nie przyznawalam sie na uczelni, chociaz bylo juz blisko co do rozmowy u dziekana...