Jukka pisze:Możesz opisać diagnozę?
Opiszę mój pobyt w szpitalu. Nie mam jeszcze wypisu i nie wiem co tam napisali.
Stawiłam się w szpitalu raniutko, przed siódmą. Zarejestrowałam się i dość szybko trafiłam do lekarza przyjmującego. Pani doktor, młodziutka, przedstawiła się i rozpoczęła wywiad. Później przeszła do badania. Coś zaczęła kiwać głową z niedowierzaniem, spytała od kiedy dokładnie biorę te sterydy i wykonała telefon do szefowej (chyba).
Mam pacjentkę z podejrzeniem SM Później było tylko
tak, tak,tak i spytała:
Zejdziesz sprawdzić sama?. Nie zeszła. Pobrali mi krew, kazali się przebrać w piżamę i czekać na sanitariusza. Od tego momentu zaczęły się "schody". Czekałam trzy godziny, aż w końcu poszłam się spytać czy o mnie nie zapomnieli. Pani była zdziwiona, że nikt jeszcze nie przyszedł. Pojechałam windą na oddział. Kolejne zdziwienie. Nikt nie poinformował pielęgniarek, że jest przyjęcie. Dobra. Położyły mnie na sali sześcioosobowej (ciasnota jak diabli). Dostałam łóżko przy oknie. Pomyślałam jakoś wytrzymam. Na sali leżała młoda dziewczyna i starsza kobieta czekająca na wypis. Dostałam kroplówkę wzmacniającą i koniec. Nikt nie przyszedł, nikt nic nie mówił. Za jakiś czas przywieźli starszą kobietę z rwą kulszową, niechodzącą. Po chwili pojawił się lekarz, przedstawił się, oznajmił, że będzie jej lekarzem prowadzącym. Zbadał ją itd. Ja nadal czekam. Za jakąś godzinę pojawiła się kolejna pacjentka, po punkcji. Znowu to samo: jest lekarz, informują ją o wszystkim. Ja czekam dalej. Myślę sobie, mają ważniejsze przypadki. Mija dzień. Pytam pielęgniarki o co chodzi, żadna nie potrafi mi odpowiedzieć, mówią, że o wszystkim poinformuje mnie lekarz prowadzący. Czekam. Zaczynam się lekko niepokoić. Godzina 19.30 - obchód. Przychodzi lekarz - znajoma twarz. Robił mi próbę miasteniczną, której nie zapomnę do końca życia. Nie omieszkałam mu o tym powiedzieć. Zaczął się śmiać. Poinformował mnie, że jutro będę miała przydzielonego lekarza prowadzącego, może to będzie właśnie on, bo zajmuje się SM. Pomyślałam: dlaczego dopiero jutro, jeden dzień zmarnowany, pewnie rano zrobią wyniki. Zbadał mnie. Nic nie powiedział, wyszedł. Leżę, czytać nie mogę. Widzę, że przychodzą z pojemniczkami na poranny mocz do wszystkich, do mnie nie, informują o jutrzejszych badaniach - u mnie cisza. Czuję, że sobie tu poleżę. Starsza pani zaczyna męczyć nie tylko personel, ale i chodzącą osobę, czyli mnie: przynieś, popraw, podaj, zawołaj itp. Jakoś zasypiam. O 2-ej w nocy budzi mnie chrapanie (nie do wytrzymania), Snuję się po szpitalu, coraz bardziej wkurzona. Rano przychodzi pielęgniarka pobrać krew i zbadać ciśnienie. Mnie pomija. Widzę, że biorą jedną na rezonans, drugiej każą nic nie jeść, bo będzie miała badanie. O co chodzi myślę? Zaczynam denerwować się, łzy same napływają do oczu. Podejmuję decyzję - wypisuję się. Idę do lekarza, prosząc o zwrot dokumentacji medycznej. Widać, że jest lekko zdziwiony i zaniepokojony. Próbuje mnie przekonać, że powinnam zostać - do piątku wyjdę. Pytam jakie badania będę miała wykonane? Odpowiada, że tylko rezonans głowy. Pytam więc czy nie mogę iść na przepustkę i jak będzie termin rezonansu to się stawię w szpitalu. Poszedł zapytać szefową. Za chwilę pojawia się pani ordynator. Przepustka nie wchodzi w grę, absolutnie! Zaczynam więc rozmowę. Czy rzeczywiście mam SM? "
Przecież diagnozowana była pani u samej doktor Kochan w Bydgoszczy (cokolwiek to znaczy myślę, że chyba u jakiegoś cenionego neurologa)
i z taką diagnozą pani z niego wyszła. Czy nikt nigdy nie wspomniał o SM? Mówię więc, że nie chodzi mi o sam rezonans, a o możliwość leczenia. Słyszę :
nie z tą postacią. Zbaraniałam. Nawet nie spytałam się z jaką? Minę musiałam mieć nie tęgą, bo zaczęła coś mówić o Bizielu, że u nich (znaczy w Toruniu) kolejki, że jeszcze tam są miejsca, że tam kierują pacjentów. Pytam dalej czy jeżeli w rezonansie nie będzie nowych zmian, to można wykluczyć chorobę? Odpowiada: liczy się stan kliniczny pacjenta, w tej chwili rezonans nie jest istotny. Dodam, że ten pierwszy, który robiłam rok temu, był typowy dla SM, tylko jak stwierdziła moja neurolog,
jest pani za stara (mam 50 lat). Choroba zaczęła się około 40 roku życia, więc nie wróży dobrze. Prawda? Później przeprowadziła naprawdę dokładny wywiad, wypytywała o wszystko. Zbadała mnie. Poprosiła żebym jeszcze raz przemyślała. Nie wiem, może źle zrobiłam, że opuściłam szpital, ale wizja nieprzespanych nocy, uciążliwości starszej pani i to, że nie mają nic nic do zaoferowania w kwestii leczenia, spowodowało, że podjęłam taką, a nie inna decyzję. Bardzo jestem ciekawa co mi napiszą w wypisie, ale coraz bardziej przekonuję się, że to jednak ta choroba. Zastanawiam się teraz co zrobić:
1. Udać się z wypisem do swojej neurolog i niech ona zadecyduje.
2. Zrobić prywatnie rezonans.
3. Położyć się do Bydgoszczy.
4. Zrobić jeszcze raz badania w kierunku boreliozy, bo to też zaczęło chodzić mi po głowie.
5. Skonsultować się jeszcze z innym neurologiem.
Rozpisałam się strasznie, ale chyba było mi to potrzebne. Dziękuje
a_g_n_e_s ,
Jukka,
Ann (teraz dopiero przeczytałam Twoją wiadomość). Nie będę już zmieniała wpisu, bo za długo to trwało. Pozdrawiam.
. Zaproponowano mi program 2-letni, w którym testuję leki. Moja neuro mówi, że jak skończy się ten program, to znajdzie mi inny. Na razie nie żałuję, dobrze znoszę kurację, pracuję normalnie, w pracy się przyznałam rok temu, rodzina wie od diagnozy. Nie chcę Cię zachęcać do programu, ale uważam, że dobrze jest być postawionym przed takim wyborem - przystąpić czy nie. Pozdrówka, Ann
będzie, co ma być.
Przepraszam za chaotyczny wpis, ale nie mogę zebrać myśli.
