W dużym skrócie: witamina D pośrednio i bezpośrednio wpływa na różnicowanie się komórek CD4+ T (limfocyty) i może powstrzymywać rozwój procesów autoimmunologicznych. In vitro powstrzymuje różnicowanie się monocytów w komórki dendrytyczne, które to z kolei przekształcają się w komórki "prezentujące antygen" (więcej o komórka dendrytycznych np. tu -->
http://www.biolog.pl/encyclopedia-132.html ) co ma wpływ na aktywność i liczebność limfocytów T. In vivo 1,25-hydroksywitamina D ma bezpośrednie działanie immunosupresyjne na komórki dendrytyczne (DC), ale nie do końca poznano wszystkie mechanizmy. Badania dużej liczby pacjentów w Kanadzie, północnych Stanach Zjednoczonych i Europie wykazują związek między niedoborami wit. D i częstszym w tych regionach występowaniem chorób o podłożu autoimmunologicznym. W Niemczech badaniami poziomu wit. D objęto 187 tys. osób, wysoki poziom 1,25(OH)D3 zmniejsza czestość zachorowań na sm o 40% u kobiet, u 30 tys. osób chorych na artretyzm podawanie zwiększonych dawek witaminy zmniejszyło ryzyko dalszego rozwoju choroby... itd.itp.
Wnioski końcowe:
"Patients with already-existing autoimmune diseases have difficulty in exercise and moving; they spend less time outdoors and are exposed to less sunlight. Also, the treatment regimes lead to reduced vitamin D levels, compared to the necessary physiological serum concentrations. The discovery of the effects of vitamin D on the development of autoimmune processes might in future lead to therapies that could contribute to the treatment of autoimmune diseases. Naturally, along with vitamin D treatment, serum calcium, phosphate, vitamin D and PTH levels need to be checked continuously.
The importance of evaluating serum levels of vitamin D in these patients needs further prospective studies but may be envisaged as a possible future biomarker contributing to the assessment of disease activity and progression in these diseases."
Pacjenci z rozwinietymi chorobami autoimmunologicznymi często są ograniczeni ruchowo, przez co spędzają mniej czasu na świeżym powietrzu (słońcu), także stosowane w terapiach środki farmakologiczne wpływają na obniżenie poziomu wit. D w porównaniu do wymaganego przez organizm poziomu. Odkrycie wpływu witaminy D na rozwój chorób autoimmunologicznych może w przyszłości zaowocować nowymi, uzupełniającymi terapiami w leczeniu chorób autoimmunologicznych. Oczywiście poza podawaniem wit. D należy stale kontrolować poziomy wapnia, fosforanów i PTH (parathormon?) w surowicy. Badania te muszą być wykonywane w sposób nieprzerwany w dłuższym okresie czasu. Oznaczanie poziomu wit. D może w przyszłości przyczynić się do ustalenia nowej metody wczesnego wykrywania chorób oraz określania ich stopnia aktywności.
faszerowany tranem
