Wlasciwie to nie do konca wiem po co w ogole tu weszlam i pisze. Moze dlatego, ze od czasu pogorszenia stanu zdrowia stracilam wielu znajomych i nawet nie mam z kim pogadac o tym jak sie czuje. Jestem jeszcze dosc mloda, wiec towarzystwo w jakim sie obracalam raczej jeszcze nie myslalo o tym, zeby przestac imprezowac (mimo, ze wiekszosc ma 30+).
Tak jak pisalam, 4 lata temu mialam pierwszy rzut. Totalnie nie bylam swiadoma tego co sie dzieje. Nagle moja lewa polowa ciala zrobila sie "sflaczala". W skrocie - prawdopodobnie SM, a w tamtym czasie nie mialam pojecia co to jest. 3 lata stresu, ale nic mi nie bylo. Rodzina wyparla ta wiadomosc i uwazali, ze jestem w pelni zdrowa i tak sobie zylam.
Rok temu w polowie urlopu w Berlinie wiedzialam, ze mam kolejny rzut - niedowlad prawej polowy ciala. Do tej pory sama nie moge uwierzyc w to, ze udalo mi sie ukryc powloczenie nozka przed ludzmi z ktorymi wyjechalam
. Po powrocie do domu diagloza - SM. Wtedy moja mala smieszna glowka oszalala. Od tamtej pory mialam kolejne 4 rzuty i od listopada probuje zaczac normalnie chodzic. Za tydzien wracam do siebie i chyba troche sie boje, ze zamkne sie w mieszkaniu, bo skoro mam problemy z chodzeniem, to nawet nie pojde na spacer/zakupy/cokolwiek.
Tak przy okazji WITAM
, bo ani po pierwszym rzucie ani po drugim o wiele silniejszym nie przeszło mi przez myśl co to za paskudztwo 
, po prostu nie wiedziałam nawet, że to "coś" nazywa się rzutem 
, teraz już wiem i o wiele trudniej z tym żyć niestety, czasem żałuję, że poddałam się diagnostyce, głupie wiem...............
niewolno zamykać się w domu ,,,,my z SM też mamy prawo do życia 
