Udało mi się wydzwonić znajomego i jakoś wspólnie z nim wrzucić na łóżko, ale.... Ale właśnie pękłem, naciągnałem chyba mięśnie pleców bo nie moge sie ruszyć, a od ojca tylko słyszę, że "tak nie może być", "tak źle", że "co to ze mnie za syn jak nie mam siły ojca podnieść"... A co lepsze- właśnie się dowiedziałem, że ma kaczkę.... Że moje dwie godziny bojów z nim mogłem rozwiązać w 5 minut kaczką...Od paru miesięcy jest coraz gorzej, a ja nie wiem co mam robić... Matka tylko powtarza "za jakie grzechy ja się tak męczę", wyklina jak ma zrobić ojcu coś do picia albo pomóc mu wstać jak się przewróci, a w domu jest o wiele mniej czasu niż ja. I ciągle mi się obrywa za wszystko
Kiedy słyszę głos wołającego mnie ojca, przechodzą mi ciarki po plecach, bo nie wiem co teraz będzie chciał.. Jestem tym tak zmęczony fizycznie i psychicznie, że nie daję po prostu rady, a oparcia w nikim nie mam, tylko ciągłe wyrzuty, może nie słyszę tego na głos, ale jak widzę od ojca albo od matki, to czuję jakby to był mój obowiązek i tak musi być... Rozpisałem się, nie wiem czy tak powinienem w tym wątku, ale muszę to wyrzucić z siebie, po prostu muszę i muszę to zrobić teraz.
Nie wiem jak mam sobie radzić z ojcem, nie mam sił go dźwigać, nie mam co liczyć na pomoc, a jutro będzie kolejny dzień, potem następny i nastepny, a dla mnie już jest za dużo
Żeby on jeszcze nie był taki uparty, byłoby lżej, ale nie, musi być postawione na jego... Nie wiem co robić, nie wiem...
Niestety mamy to do siebie, że wylewamy swoje porażki na innych; zdrowi, czy chorzy..taka ludzka natura.
