Przede wszystkim muszę Wam powiedzieć, że bardzo mi pomagacie... ja nie jestem chora - choruje mój mąż... Zdiagnozowani zostaliśmy ok 6 m-cy temu... Dzięki Waszemu (w zdecydowanej większości 
optymizmowi wierzę, że będzie dobrze...Obecnie mąż jest w szpitalu - przechodzimy nasz pierwszy poważny rzut... Mam nadzieję, że podadzą mu co trzeba i będzie dobrze... chociaż leży tam od 7 godzin i żaden lekarz się do niego nie pofatygował... oby od rana zaczęli traktować go poważnie bo jak tam pojadę... (służba zdrowia czasem wyprowadza człowieka z równowagi...)
Pozdrawiam wszystkich ciepło
