widzę, że większość z was opisuje tutaj swoje pierwsze spotkanie z chorobą. ja zacznę trochę inaczej a to dlatego, że ja nie choruję na SM ale niedawno dowiedziałam się, że mój partner jest na to chory. To był dla mnie szok tym bardziej, że jesteśmy ze sobą od dłuższego czasu i nigdy nie zauważyłam nic podejrzanego - moje kochanie się chyba dobrze maskuje (teraz to mam obawy, że skoro udało mu się ukryć chorobę to jak będzie miał kochankę to też to przede mną zręcznie ukryje
). ale tak naprawdę to jestem przerażona i między innymi szukając informacji o tej chorobie trafiłam na to forum (mam mnóstwo pytań a mój partner nie chce w ogóle na temat tej choroby rozmawiaća ja też nie chcę go na siłę wypytywać), dlatego też będę Was zamęczać pytaniami
Tak naprawdę to mam teraz w głowie chaos bo właśnie teraz w naszym związku zrobiło się poważnie i zaczęliśmy planować wspólną przyszłość (dlatego partner zdecydował się powiedzieć mi o chorobie, głuptas myślał, że jak się o tym dowię to go zostawię). Zdaję sobie sprawę z tego, że z tą chorobą przyszłość stoi pod dużym znakiem zapytania i niczego nie można być pewnym. Ale ja jestem pewna jednego - kocham mojego Misia ponad wszystko i wierzę, że razem uda nam się może nie pokonać bo wiem, że nie można ale przynajmniej pokrzyżować plany tej wstrętnej chorobie. Wierzę, że będziemy szczęśliwi, że razem wychowamy dzieci (które zamierzam mu urodzić), wnuki, a kto wie może i prawnuki....
