Jestem Jagoda, mam prawie 24 lata, studiuję psychologię i biotechnologię.
Postanowiłam zarejestrować się na Waszym forum, bo czuję się niepewnie i nie wiem, czy to, co mi dolega dzieje się naprawdę. Czy to nie jest jakiś zbieg okoliczności.
Zacznę od początku.
Nigdy nie martwiłam się o swoje zdrowie fizyczne. Jednak jeszcze jako nastolatka miewałam ostre wahania nastroju, nie ruszałam się z łóżka, nic mnie nie cieszyło. W związku z tym, przez 4 lata leczyłam się z powodu depresji. Obecnie jestem bez leków przeciwdepresyjnych już ponad 2 lata. Jestem silniejsza, ale optymizmem nie tryskam. Paradoksalnie, osoby, które mnie znają uważają, że jestem bardzo pogodną i zabawną osobą
Także chyba jednak teraz dość dobrze radzę sobie z emocjami. Zawsze szybko się męczyłam, muszę codziennie spać po przyjściu z zajęć, bo inaczej i tak zasnę, ale w jakimś dziwnym miejscu i pozycji, więc lepiej położyć się w łóżku. Myślałam o sobie, że po prostu taki mam temperament, taka jestem - wrażliwa, powolna, dokładna, potrzebująca więcej odpoczynku.
Niestety od roku coś mi się przydarzało, tylko ja bagatelizowałam te objawy. Zawsze sobie wmawiałam, że to z przemęczenia. Kilka razy zdrętwiała mi prawa ręka - trzymając coś, nagle to upuściłam. Drętwota utrzymywała się około kilku godzin i przechodziła sama. Dwa razy przytrafiły mi się umiarkowanie silne zawroty głowy, ale po maksymalnie 2 dobach przechodziły, więc nawet nic nikomu nie mówiłam. Zaczęłam o tym drętwieniu myśleć, kiedy 2 tygodnie temu trafiłam do szpitala.
Do szpitala trafiłam z powodu okropnych zawrotów głowy. Nie mogłam chodzić, jak tylko uniosłam głowę, to wymiotowałam. Zawroty zaczęły się o 5:30, ale dopiero o 17 poprosiłam, żeby koleżanki zawiozły mnie do szpitala, bo myślałam, że mi przejdzie - ale nie przeszło. Laryngolog wykluczył błędnik, został tylko neurolog. Neurolog zlecił TK, które nic nie wykazało, badania krwi też były w normie. O 23 mi przeszło (coś mi podali ok 19) i wypisałam się ze szpitala na własne żądanie. Dostałam za to skierowanie nie rezonans magnetyczny (muszę iść prywatnie, bo u nas w szpitalu zapisują na styczeń 2015).
I teraz - lekarz na mnie patrzył, jakbym mu ściemniała, aż ja sama się zastanawiam, czy to jest w ogóle możliwe - takie okropne zawroty znikąd. I właśnie nie wiem, czy może te wszystkie objawy są po prostu na tle nerwowym? Tylko wiecie, depresja depresją, a zaburzenia lękowe to już coś innego. Nigdy nie czułam lęku, najwyżej apatię.
Na rezonans idę w ten piątek. Mam nadzieję, że nic nie wykaże. Ale mimo to, nadal czuję się jak we śnie - te dolegliwości są takie nierealne.
No i najważniejsza rzecz - wpadło mi do głowy, że to może być coś związanego z SM, bo moja ciocia (siostra taty) i brat bliźniak ojca taty chorują/chorowali na SM. U cioci też zaczęło się od drętwienia rąk i zawsze też musiała przespać się po pracy (tak jak ja). No i właśnie już sama nie wiem.
Przepraszam, że tak się rozpisałam. Nawet mi trochę ulżyło, jak to zwerbalizowałam
Dziękuję, jeśli to przeczytacie Pozdrawiam!
A po drugie SM to nie wyrok da się w miarę żyć normalnie. Nie mówię są lepsze i gorsze dni ale da się to przeżyć . 
