Na wstępie może ogólnie o sobie opowiem
W tym roku wskoczyło mi oczko, jestem pracującym zaocznym studentem z okolic Warszawy. Młody facet który jak większość lubił(w sumie to dalej lubi) gdzieś wyjść ze znajomymi, pobawić się czy posiedzieć przy kominku.
To tak pokrótce..A teraz moja historia...
Wszystko zaczęło się W Nowy rok 2014.
Zaczęło się od mrowienia w stopach ale mówiłem sobie że to normalne... Sylwester był, wytańczyłem się, przejdzie. Trzymało parę dni, wiele osób na sylwestra jak wiele osób miałem postanowienie... wrócenie do ćwiczeń... Poćwiczyłem trochę... Następnego dnia miałem odrętwiałem i mrowienie w łydkach... ale znowu sobie wmówiłem a że się pewnie przećwiczyłem. Mijały dni i nic mi nie przechodziło, baa przechodziło tylko wyżej i wyżej aż doszło do pasa. Zdecydowałem się pójść do lekarza rodzinnego, od razu odesłał mnie do neurologa w przychodni. Zalecenia neurologa? coś typu "Proszę kłaść się parę razy dziennie na ziemi z nogami na krześle i Panu przejdzie, do widzenia" pomyślałem sobie że to dużo da... No ale cóż zalecenie lekarza to robiłem tak jakiś czas, niestety nic nie dawało i znowu zaczęło się pogarszać. Byłem odrętwiały od stóp do pępka.
Przechodziłem z tym parę dni i jak nic nie przechodziło pojechałem na SOR, pierwsza myśl lekarza? Powikłanie po przeziębieniu bo w Święta byłem przeziębiony tylko że za wolno się rozwija. Udało się załatwić jeszcze tego samego dnia pobyt w szpitalu z oddziałem neurologicznym między specjalizował się on w SM.
Trafiłem tam wieczorem więc nic nie dało się zrobić.
Następnego dnia wywiad z lekarzem, podstawowe badania i nakłucie...
Pierwszy ciężki dzień po nakłuciu... cały dzień leżenia bez poruszania się...Ale udało się.
Czekamy na wyniki... Czysto nic nie wyszło... Najgorsze odrzucone... Ponieważ było takżę podejrzenie neurobiologiczny(parę lat wcześniej miałem kleszcza i wytworzyła się otoczka, potem miałem podejrzenie boreliozy). No to co kolejne badania, czekanie na wyniki, nic nie wychodzi kolejne kolejne kolejne... Nic... W tym czasie zdążyłem poznać parę osób z oddziału chorujących na SM lub z podejrzeniem... Jedni dopiero dostali diagnozę inni chorowali już od lat i zdążyłem się trochę nasłuchać ale i zobaczyć ponieważ na swojej sali miałem osobę która chorowało już ciężko na SM i miałem problem żeby coś samemu zrobić.
Doczekałem się w końcu rezonansu... Czekanie na wyniki.... Po śniadaniu spacerek po korytarzach.... znajomy oddziału powiedział że szukał mnie mój lekarz prowadzący. No to udałem się do pokoju i czekam aż przyjdzie. Pojawił się z grobową miną jak zawsze. I zaczyna mówić że są jakieś ogniska itd... Że to zapewne stwardnienie rozsiane w tym momencie wszystko co mówił przelatywało obok, mimo że wcześniej się na to przygotowałem że to może być taka diagnoza to i tak byłem w mega szoku. Skończył mówić o wszystkim, poinformował jak będzie wyglądało leczenie w tym momencie i że później ktoś przyjdzie mi dokładnie wyjaśnić wszystko o SM. Nie byłem praktycznie w stanie nic powiedzieć, przytaknąłem i tyle. Po paru minutach jak się trochę uspokoiłem to wyszedłem do niego trochę się dopytać.
Wróciłem do pokoju i nie wiedziałem co ze sobą zrobić...Ale musiałem się jakoś trzymać.
Znajomi przychodzili pytali się co mi jest... A ja nie wiedziałem co mówić... Od razu powiedziałem tylko paru najbliższym osobom.
Po paru dniach jakoś przyswoiłem się do tej myśli, trochę mi wyjaśniono...
Po pełnej 5 dawce sterydów poprawiło się, wyszedłem do domu lecz jeszcze nie w pełni miałem wszędzie czucie ale dało rade wytrzymać.
Minęło parę miesięcy pojawiłem się na kontroli u swojego lekarza ze świeżym rezonansem, ogniska które były dalej są, nic się nowego nie pojawiło. Więc mam się nie nie pojawiać do kolejnego rzutu... Skoro tak
I tak żyje czasem z drobnymi objawami jakby.
Czasem lżej psychicznie czasem ciężej.
Teraz po paru miesiącach widzę po sobie że był to dla mojej psychiki duży cios bo do końca dalej się nie otrząsnąłem.
Były jeszcze inne objawy lecz nie było jak dla mnie jakoś dokuczliwe... Możliwe dlatego że wcześniej miałem podobne problemy.... które nie powiązałem od razu ze stwardnieniem...
Czasem nie ma z kim pogadać o tym co cię trapi związanego z chorobą, przez to że wiele osób nawet bliskich nie jest w stanie cię zrozumieć... a część tych niegdyś ci bliskich zniknęła. Częściowo to właśnie nakłoniło mnie do założenia tutaj konta
Mam nadzieje ze będę tutaj często bywał i mógł też kogoś wspomóc.
Tak więc jeżeli ktoś to w ogóle doczytał to mi miło
Witam was jeszcze raz
