Forum Dyskusyjne Stwardnienie Rozsiane

Witam cztery lata temu pojawiły się pierwsze objawy problem z wzrokiem i niestety w tym roku po raz kolejny diagnoza jednoznaczna SM leczenie co drugi dzień zastrzyki betafronem czuje się fatalnie depresja ból kości gorączka po prostu wszystko co najgorsze i na dodatek jestem nerwowa nie umiem sobie udać rady pogodzić się z tym że tak to wygląda. I nie mam z kim porozmawiac

Wysłane z mojego ALE-L21 przy użyciu Tapatalka

Marta witaj na forum SM

Witam

Wysłane z mojego ALE-L21 przy użyciu Tapatalka

Witaj Marta

Marta24031989 pisze:Source of the post nie umiem sobie udać rady pogodzić się z tym że tak to wygląda.

Weź na luz i nie próbuj na siłę, bo to nic nie da. Ja np. nigdy się z tym nie pogodzę, biorę się za bary z dniem codziennym i do przodu jak mówi Nam Nasza Beatka
Witam Cię serdecznie

Mam nadzieję że z czasem tak się stanie bo narazie jest bardzo ciężko wszystko się sypie przy tym.

Wysłane z mojego ALE-L21 przy użyciu Tapatalka

Witaj Marta
Doskonale rozumiem Twoje problemy z akceptacją sytuacji, ja po 14 latach od diagnozy nadal mam jeszcze z tym problemy.
Na szczęście znalazłaś forum wierzę,że Tobie również pomoże ono w odnalezieniu się w codziennym zmaganiu z chorobą.

Marta24031989 pisze:Source of the post I nie mam z kim porozmawiac

W dobre miejsce trafiłaś... tutaj nikt nie jest pozostawiony sam sobie.
Pozdrawiam Cię gorąco

Czy takie objawy ustapia po takich zaszczykach? Jak u Ciebie wyglądały początki choroby i jak jest teraz

Wysłane z mojego ALE-L21 przy użyciu Tapatalka

Witaj Marta

na forum jest temat dotyczący Betaferonu - myślę, że znajdziesz tam wiele przydatnych informacji, porad i na pewno ktoś odpowie na nurtujące Cię pytania

witaj Marta, każdy z nas przechodził to samo co przechodzisz teraz Ty. Fakt jest taki, że ciężko jest każdemu z nas pogodzić się z tym, że mamy SM i każdy z nas zastanawia się zapewne - dlaczego akurat ja? Mnie też było bardzo ciężko na początku. Non stop płakałam, psycha była na totalnym zakręcie, a wszyscy moi bliscy słyszeli przy rozmowie ze mną tylko o jednym. Teraz kiedy minęły już 2 lata od diagnozy (a prawdopodobnie chorowałam już kilka lat wcześniej bezobjawowo), a mój stan jest bez zmian, daje mi to jakąś nadzieję, że może być dobrze i mogę z tą chorobą żyć długo bez pogorszenia swojej sprawności. Mam nadzieję, że choć trochę poprawiłam Ci nastrój.

Witaj Marta
Tu można porozmawiać, a najlepiej w Pogaduszkach