zosiako pisze:Asiu - ja na poważnie z tym wariatkowem, nie potrafię wrzucic na luz.
Powiem brutalnie: musisz się tego nauczyć i paradoksalnie nikt Ci w tym nie pomoże. To jest do uzyskania, ale wymaga pracy, naprawdę cięzkiej pracy nad sobą... albo jakiegoś mocnego szoku.
Dawniej ja także wiele spraw/problemów przeżywałam "za bardzo". W problemach to nic nie zmieniało - no chyba, że na gorsze
. Ale mnie przytrafił sie szok - z perspektywy czasu sądzę, że miałam szczęście, chociaż nikomu nie życzę tej traumy, która była moim udziałem... Nie, nie będę pisać o co konkretnie chodzi, powiem tylko, że otarłam się o śmierć, o krok. To zmieniło całkiem moje postrzeganie świata i spotykanych problemów... Dzisiaj po prostu ciesze się, że żyję, jak często tego nie doceniamy... a każdy dzień to dar, sorki jeśli brzmi to nieco patetycznie, ale tak to czuję i jestem zwyczajnie szczęśliwa, wewnętrznie, to trudno wytłumaczyć, to po prostu jest, w środku, nawet jak dookoła czarno i źle, to dzieje się jakby na innym poziomie, bo i tak nie tak źle, jakby było, gdyby nie było... nie wiem, czy coś z tego zrozumiałaś, jakoś nie mam chyba daru do tłumaczenia swoich uczuć
.
Może ten wiersz Asnyka troszkę to przybliży:
Kamień
Ja tylko jestem kamieniem
I jako niemowlę tu,
Objęty matki ramieniem,
Cichego używam snu.
Ledwie świt ducha półsenny
Mnie z łona martwości zwie
I w mojej piersi kamiennej
Poczuciem istnienia tchnie.
Jeszczem związany łańcuchem
W szeregu bezwiednych brył
Z ogólnym natury duchem,
Z kolebką bezwiednych sił.
Jednak przeczuwam powoli,
Że zacznie pierś moja bić,
I marzę o ludzkiej doli,
Chcę kochać, cierpieć i żyć!
I wierzę, iż ten, co kruszy
Dziś moją powłokę, grom
Otworzy dla mojej duszy
Wspanialszy cielesny dom.
I witam z dreszczem rozkoszy
Każdy zadany mi gwałt -
W niszczeniu, co mnie rozproszy,
Zgadując przyszłości kształt.
Tam, gdzie się boleść zaczyna,
Bezwiednej martwości kres!
A nad nią boska kraina,
Gdzie miłość wykwita z łez.
Przez wszystkie śmierci ogniwa
Postępu ciągnie się nić -
Ból samowiedzę zdobywa:
Chcę cierpieć, kochać i żyć!
PS. Ja ciążę też miałam trudną, aczkolwiek leżałam plackiem tylko 3 m-ce, potem już pozwolono mi trochę chodzić, byle nie jeździć samochodami [bo mikrowstrząsy...] - udało się, ale tylko raz... poroniłam niezliczoną ilość razy, tego nie da się opisać, za każdym razem strata boli tak samo, bo człowiek [albo ja;)] już jest taki, że ciągle, ciągle ma nadzieję, że tym razem się uda... No nic... chciałam trójkę, mam jedynaka, ale jest i to najważniejsze
.
A co do tarczycy - 35 pkt. to nie tak źle - mnie nadal wychodzi 42-45, a ponoć jestem w eutyreozie [czyli teoretycznie tarczyca ok], jednak jeśli nie robiłaś [sorki nie pomnę] to dobrze by było zrobić kontrolnie badania tarczycy, po prostu żeby sprawdzić. Objawy niedoczynności w dużej mierze pokrywają się z szeregiem innych chorób, chociażby z Twoją anemią.
A imię masz piękne - jak mogłaś go nienawidzić??? Pewnie jestem trochę nie do końca normalna, ale dla mnie rzadkość występowania imienia jest zaletą, a nie wadą. Oczywiście liczy się też brzmienie, bo jednak nie chciałabym mieć na imię np. Ksantypa... no mimo oryginalności - jakoś mi nie brzmi, no i dosyć pejoratywnie się kojarzy
zrobiłam sobie ten test, który polecałaś na niedoczynność tarczycy i albo jestem przewrażliwiona albo musze iść do kolejnego lekarza bo wyszło mi, że mam 35pkt. u mnie podejrzenie sm pałętało się od 2000 roku po ostatnim rmi stwierdzili że jednak sm ale nie robią nic, poczekamy do sierpnia, zobaczymy. nie wiem na co chcą czekać na cud? z leków dostałam witaminy bo mam anemię i tyle.
ale chyba to mi było potrzebne. dzięki 
dzięki . wszytsko się zgadza, huśtawka nastrojów i próba "ogarnięcia" jakoś w całość nadmiaru informacji . poważnie wybieram się do psychologa bo budzenie się w nocy z brakiem oddechu i uczuciem paniki zaczyna mnie wykańczać. 
