Postautor: keyara » 2011-10-22, 09:19
Przeczytałam to co napisała Kasia - cóż chyba każdy z nas coś takiego usłyszal bądź dowiedział się po czasie ... Ja po rozstaniu z moim partnerem dowiedziałam się ,że robił wszystko żebym walczyła ,a ja nic ... przeprasza ku..... to mnie doprowadziło do furii - ale najgorsze było to ,że powiedział komus z mojej rodziny ,że skoro nie walczyłam i usiadłabym na wózek to zostawiłby mnie w szpitalu na nim ,kopnął do niego i wyszedł ... Teraz wiem ,że usprawiedliwiał się sam przed sobą za to jak postępował.
Dopiero po roku przestaję czuć się winna za rozstanie - chociaż to on znalazł sobie pocieszycielkę ,za chorobę - chociaż o nią nie prosiłam ,za syna ,który nie ma rodziny .Wychodzę na prostą chociaż krokiem pijanego zająca. Mój były ciągle jest w pobliżu - każda kolejna pani go rzuca (mam nadzieję,że obecna zostanie ,bo zasługują na siebie)
,jeździ ze mną do lekarza i jest ciągle w pogotowiu.A ja teraz widzę jaki z niego tchórz i malutki człowieczek. Nie ma obciążenia niepełnosprawną kobietą ,nie ma sie czego wstydzić w towarzystwie... Żyje na wysokim poziomie ,a my z młodym ledwo zipiemy.Alę wolę tak niż z zakłamanym tchórzem,mnie nigdy nie pokazał jak boi się choroby. Dlatego Kasiu wiem ,że tłumaczysz ,męża ,że to alkohol - ok ,ale alkohol rozwiązuje język .Przed tobą trudna droga ,postaw sprawę jasno ,Rozmowa o naszej chorobie jest piekielnie trudna (ja nie umiem rozmawiać z bliskimi o niej) ale wiem ,że gdybym miała odwagę ją przeprowadzić lata temu byłoby wszystko inaczej.
Mąż jest ogromnym wsparciem ,ale niedomówienia zniszczą poczucie stabilności,on też sie boi.Pozwólcie sobie bać się wspólnie.
To tyle ,mam paskudny humor ,mam nadzieję ,że nikogo nie obraziłam.
Reniu udanej imprezki!!!
"...nie piję wody ,bo rybki się w niej piep..ą..."
"Każdy problem ma rozwiązanie, jeśli rozwiązanie nie istnieje, nie istnieje też problem"
pomyliłam tematy, Beatko lej jak by co, temat akuratny do tego 
dla Twojej Mamy,dla Cię tyż 
