Forum Dyskusyjne Stwardnienie Rozsiane

Taa..gdy zajrzałem tutaj po raz pierwszy, wiele, wiele lat temu, aż miło było tutaj być. Każdy temat miał niekończący się wątek z mnóstwem ciepłych i prawdziwie solidarnych ze sobą ludzi. Dzisiaj działa tylko wątek o kotach i " dzień dobry " oraz tam czasem coś gdzieś " błyśnie".
Nic nie poradzisz na to. Tak już jest i pewnie któregoś dnia nie będzie się już z kim przywitać.

prosiak1947 pisze:Source of the post Forum stwardnienierozsiane.info działa ale empatii tam jak na lekarstwo....

jak większość tego typu portali ...zapraszamy wejdź zapytaj , poczytaj i spadaj
Tu był mój drugi dom, jak patrzę na to forum to w myślach przewijają mi się ludzie jak w kalejdoskopie. Szkoda, wielka szkoda, bo takiej atmosfery jak tu była, nie ma nigdzie
Pozdrawiam cieplusio

Jak czytam stare wpisy az lezka sie kreci w oku....kazdy mial prawo do slabosci wyzalenia ale i dzielenia sie radościa.Taka druga rodzina.Pewnie niejednemu uratowała życie.

Wszystko się kiedyś kończy,można tylko powspominać,jest co naprawdę, forum też przeszło swoje życie jak i my wszyscy.Miejmy nadzieję że jeszcze będzie trwać długo długo to prawda że łezka w oku się kręci jak pomyślę że nie miałabym z kim się przywitać

benka 2 pisze:Source of the post Wszystko się kiedyś kończy

I to najlepsza ocena tego co pozostało po forum.
A pamiętam temat CCSVI, gdy rumieńce na policzkach były bardzo intensywne. Był luz, swoboda, dyskusje merytorycznie pięknie prowadzone, czasem ktoś kogoś wkurzył, czasem niestety obraził, a czasami przez monitor potrafił rozbawić czy wzruszyć. Dużo było wiedzy i setki piszących. Zostały choć miłe wspomnienia i to zawsze lepsze, od tego, gdyby ich nie było. Muszę wspomnieć o Naszej Beatce, która oddała kawał swojego życia prywatnego po to, by wszystko " hulało". Wspomnieć i podziękować, bo słowu " administracja " dała wiele ciepła.
Wspominać by długo, ale na starość cóż pozostaje.

Kiedyś dzień zaczynałam od pobytu na FORUM
Było więcej wpisów , wiele razy nie zdążyłam
coś napisać, bo zostałam wyprzedzona.
Nie wyobrażam sobie ,
że Forum - nie ma

Nie wyobrażam sobie ,
że Forum - nie ma [/quote]
Mam nadzieję że póki my będziemy to i forum będzie a to że czas jest nieubłagany i tak szybko leci to już nic nie poradzimy a szkoda bo młodym być to wielkie szczęście a zdrowym i młodym to już całkiem luxus ale cóż cieszmy się z tego co jest dziś bo nie wiadomo co będzie jutro a może nas uzdrowią i będziemy starzy zdrowi

roma pisze:Kiedyś dzień zaczynałam od pobytu na FORUM
Było więcej wpisów , wiele razy nie zdążyłam
coś napisać, bo zostałam wyprzedzona.

Zupełnie tak jak ja...

Do czego to doszło...
Różne smuteczki były w kąciku, ale takich że bida na forum, to jeszcze nie było..
Prawda jest taka, że została nas garsteczka i to już tak raczej bardziej towarzysko
A kiedyś trzeba przyznać, otrzymał człowiek poradę od ręki , były czasy..
Pamiętam jak zaczynałam swoją przygodę..

Może warto znów ożywić to forum.Ciekawe czy jest możliwość rejestracji nowych forumowiczów?

Tak Zosiu tak było każdy z nas na początku naszej przygody z sm miał coś do powiedzenia do zrobienia też wiele było a teraz po tych wielu latach nie ma już tej werwy co była a ,,młodych'' chorych chyba nie ma albo i najprędzej są gdzie indziej chyba to starość się zbliża kochani nie dajmy się starości przecież zawsze mamy po 20 lat

zosiasamosia pisze:Source of the post już tak raczej bardziej towarzysko

Tylko w takich kategoriach można forum oceniać. Ale były czasy i działo się..
Choć myślę, że jest trochę forumowiczów tylko w wersji czytającej.

Trochę ponarzekać i od razu ruch w interesie . A skoro ruch, to ja wyjeżdżam ze swoim. Zmiana tematu: wszystko wskazuje na to że ogromne zmęczenie, senność i "ociężałość umysłowa", która mnie trzyma od późnej wiosny to nie wina niedoczynnej tarczycy ani depresji tylko nowy (a może stary tylko dopiero teraz zauważony bo się nasilił) objaw sm. Według moich wyliczeń choruję już bez mała 30 lat, więc niby ma prawo postępować i miałam czas żeby się przygotować, ale na niesprawność człowiek nigdy nie jest gotowy. Coraz częściej dopada mnie wyraźna świadomość następującej utraty sprawności . Bardzo mi się to nie podoba.

Nikomu się coś takiego nie podoba.30 lat to szmat czasu.Nie wiem czy dalbym radę...Ja dzisiaj naprawiałem popsuta spłuczkę gdy wykonczony wymiana zaworu ległem w łożu cieszac się że teraz mogę przez kilka dni bezczynnie leżec po paru godzinach okazalo sie ze jest wyciek i zalalem sasiada...Teraz wszystko mnie boli a do tego mega zawroty.Zużyłem energie na cały tydzień...Jeszcze rok temu mogłem cały dzień naprwiac czy remontowac a wieczorem czulem się świetnie.Teraz nawet wyjscie do sklepu budzi we mnie obawy...

No cóż lepiej chyba nie będzie musimy się jakoś trzymać i chociaż troszeczkę się pocieszać chociażby na forum,kilka osób ściągnęliśmy tymi smutkami i o to chodzi a dziś zimowa sobota bez smutków