Forum Dyskusyjne Stwardnienie Rozsiane

M-o-n-i-k-a pisze:Zdecydowanie lepiej być w związku w trakcie diagnozy

no nie do końca. Kiedy głośno wyrażasz swoje obawy czy podołasz realizacji planów pozostałych domowników np. budowa domu-kredyty w kontekście skutków ataków choroby) - możesz usłyszeć, że przez ciebie wszyscy są udupieni ! - zaje-fajnie, prawda ?
Po pewnym czasie wszyscy cię w domu olewają i zaczynają żyć własnym życiem a ty możesz być już tylko biernym obserwatorem, jak ta druga osoba zaczyna powoli się izolować i układać sobie wszystko po nowemu, ale pod siebie. I stajesz jak powiedziała Nelly Rokita "w rozkroku"

Hmm... koryguję zatem swą wypowiedź w ten sposób: szczęściarzami są Ci, którzy byli w związku w trakcie diagnozy i których partnerzy stanęli (i nadal stoją) na wysokości zadania...

pomarzyć tylko !!! (o spotkaniu kogoś takiego - ale nie daj Boże z litości)

no cóż... pozostaje mi marzyć

Nie wiele jest takich do spotkania ale daj Boże może spotkasz takiego kogoś , ja z takimi osobami się spotykam ,w pracy ,w domu ,którzy nie są wyrozumiali ,
Trochę dołuję za co przepraszam ale tak jak mówi Zibi ,wszyscy liczą na Ciebie a to że ja nie daję rady tego nikt nie chce zrozumieć

Monisiu są tez normalni faceci,lepiej poczekać i od razu nie mówić o swojej chorobie.Spotkasz tego swojego,będzie dobrze pozdrawiam

Moniko pytasz kiedy powiedzieć o chorobie?
Trudne pytanie, bo to zależy od tego jaki jest ten drugi człowiek, czy wart jest aby to usłyszeć, bo nie mówimy tego na prawo i lewo -ot tak sobie...byle komu - no nie?
Jak spotkasz kogoś, poznasz będziesz wiedziała kiedy to powiedzieć ale...
najpierw niech zasłuży na tajemnicze zwierzenia . Nie zwlekaj jednak zbyt długo, szczerość i zaufanie to podstawa związku.
Ja powiedziała bym w czasie
kryzysu, czy w trudnej sytuacji, wtedy łatwiej ocenisz co Was łączy.
W sumie to nie czas ani miejsce ma znaczenie, tylko charakter partnera....
na pewno nie mów tego na "dzień dobry", bo wystraszysz

Renia mówi prawde,posłuchaj jej

Słucham, słucham i dziękuję

słuchaj ludzi Monisiu ale swój rozum miej i on najlepiej Ci podpowie kiedy ....
i komu - każdy kiedyś trafi na swoją drugą połówkę ,
a wtedy wszystko pójdzie gładko

To piękne ULA co piszesz,w moim przypadku bylo odwrotnie

Poczytałam o tych związkach trudnych i łatwych, jedyna moja myśl jest taka, że bez względu na wszystko moje szczęście zależy tylko ode mnie Tego się nauczyłam jakiś czas temu i uparcie trzymam się tej zasady. Nikt i nic mnie nie uszczęśliwi, jeżeli sama nie będę szczęśliwa Pomimo wszelkich przeciwności losu jestem i będę szczęśliwa i codziennie znajduję rzeczy, za które mogę podziękować
Nie myślcie, że łatwo mi tak pisać, bo pewnie mam super udane życie. Nie mam Swoje w życiu przeszłam, nie raz i nie dwa dostałam po dupie od życia, zawiedli "najlepsi przyjaciele", "mąż", itd. Wciąż jednak wychodzę z założenia, że wszystko co się wokół mnie dzieje ma swoje powody i nawet na przekór wszystkiemu będę zawsze szczęśliwa
Uwierzcie, że dużo łatwiej znaleźć prawdziwych przyjaciół, drugą połówkę czy żyć w dobrym związku, jeżeli tylko jesteś szczęśliwy sam ze sobą

kasia37 pisze:Uwierzcie, że dużo łatwiej znaleźć prawdziwych przyjaciół, drugą połówkę czy żyć w dobrym związku, jeżeli tylko jesteś szczęśliwy sam ze sobą

Składam pod Twoimi słowami Kasiu, swój podpis.
Nasze szczęście, czy jakkolwiek by ten stan ducha nie nazwać, jest w nas i żadne pocieszanie, czy uśmiechanie, czy robienie czegokolwiek dobrego dla nas, przez naszych bliskich, na nic się nie zda, jeżeli my sami nie zrobimy z tym u siebie porządku. Nie jest to łatwe, zwłaszcza przy takich dziadostwie jak sm, ale jest to możliwe. Od kilku lat uczę się tego..

homag pisze:pocieszanie, czy uśmiechanie, czy robienie czegokolwiek dobrego dla nas, przez naszych bliskich, na nic się nie zda, jeżeli my sami nie zrobimy z tym u siebie porządku.

Przychylam się do słów Wojtka - najpierw trzeba zrobić porządek w swoim tobołku, wtedy działa wszystko to co ofiarują nam bliscy

homag pisze:Nie jest to łatwe, zwłaszcza przy takich dziadostwie jak sm, ale jest to możliwe. Od kilku lat uczę się tego..

Tak....to jest bardzo trudne, ale Ty Wojtek już się tego nauczyłeś i inni mogliby się tego uczyć od Ciebie Dobrze o tym wiesz.

zosiasamosia pisze:ale Ty Wojtek już się tego nauczyłeś

Jest znacznie lepiej niż w dniu, gdy się dowiedziałem o swoim pasażerze na " gapę ", lecz czasem " nosi " mnie jeszcze. Nauczyć się pokory - rzecz bezcenna.
Zosiu, Ty potrafisz " lepiej " patrzeć na wiele spraw.. masz to, czego ja nigdy mieć nie będę, kobiecą intuicję..
Ale chyba odbiegłem od tematu tego kącika..